Ασχολούμαι με την ενδυνάμωση των ανθρώπων με «αόρατες αναπηρίες» μιας και ανήκω σε αυτές. Πρόκειται κυρίως για τους χρόνια πάσχοντες , που τις περισσότερες φορές είναι αδύνατο να αναγνωρίσεις την «αναπηρία» τους καθώς αφορά το ποσοστό λειτουργικότητας που χάνουν εξαιτίας την πάθησής τους και μεταφράζεται σε ποσοστό αναπηρίας (%) από τα Κέντρα Πιστοποίησης Αναπηρίας (ΚΕΠΑ). Έτσι λοιπόν όταν κάποιος φαινομενικά υγιής και αρτημελής ζητήσει προτεραιότητα στον γκισέ μιας τράπεζας ή εφορίας (τα ΑμεΑ έχουν προτεραιότητα) μπορεί να είναι ένας καρκινοπαθής που μετά βίας στέκεται στα πόδια του από τις ζαλάδες της χημειοθεραπείας. Μπορεί να είναι ένας νεφροπαθής μετά την καθιερωμένη αιμοκάθαρση ή ένας ασθενής σε αναπνευστική ανεπάρκεια που βγήκε από το οξυγόνο για να τακτοποιήσει τους λογαριασμούς του χωρίς να θέλει να επιβαρύνει κάποιον από το οικογενειακό του περιβάλλον και όχι κάποιος που μας «κλέβει» την σειρά. Η κατανόησή μας και τα μη επιπόλαια συμπεράσματα είναι το ελάχιστο που μπορεί να κάνει ο κάθε πολίτης στα πλαίσια της αποδοχής των «αόρατων» αναπηριών. Αυτός είναι και ένας από τους 3 πυλώνες αυτού που εγώ ονομάζω ενδυνάμωση. Είναι η ενημέρωση της κοινωνίας για την ύπαρξη και αποδοχή μας. Την αποδοχή ότι άνθρωποι με ορατή η «αόρατη» αναπηρία έχουμε ικανότητες.
Οι 2 επόμενοι πυλώνες ενδυνάμωσης είναι αυτοί που μπορεί να παρέμβει το κράτος δραστικά. Η δυνατότητα πρόσβασης μας σε καινοτόμες θεραπείες, φυσιοθεραπείες, εξειδικευμένους ιατρούς και υπηρεσίες υγείας θα μας βοηθήσουν να επικεντρωθούμε σε αυτά που μπορούμε να κάνουμε και όχι στο πρόβλημα υγείας μας. Να μπορέσουμε να σπουδάσουμε, να ερωτευτούμε, να εργαστούμε και να επιχειρήσουμε.
Ο 3ος λοιπόν πυλώνας είναι οι ευκαιρίες στην ισότιμη εργασιακή ένταξη. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η επιδοματική πολιτική και η σύνδεσή της με την εργασία. Αν κάποιος από εμάς εργαστεί , κόβεται το επίδομα των 300 ευρώ/μήνα. Το επίδομα αυτό πρέπει να αποτελεί υποστήριξη στα έξοδα που έχει ένας χρόνια πάσχων και όχι η αφορμή για να μας κρατάει «κλεισμένους» στα σπίτια μας. Η έλλειψη ποσοστού λειτουργικότητας δεν μπορεί να μας αποκλείει από την εργασία. Έτσι λοιπόν η τομή που πρέπει επιτέλους να τολμηθεί είναι η απεμπλοκή του επιδόματος αυτού με την δυνατότητα μας για εργασία. Τότε θα μπορέσουμε να αποδείξουμε τι πραγματικά μπορούμε να κάνουμε. Να ζήσουμε χωρίς περιορισμούς!
Συνέντευξη του ιδρυτή της Humane Δημήτρη Κοντοπίδη, στο ρεπορτάζ της Ευφροσύνη Παυλακούδη στον Φιλελευθερο (3/12/2019)
